
Μακρινός απόηχος του παρελθόντος, η Λίλιθ είναι μία απο τις σκοτεινές θεές, σαν την Περσεφόνη του χειμώνα, την Εκάτη και την Κάλι.
Είναι σκοτεινές όχι γιατί έχουν κακή πρόθεση, αλλά γιατί η αναδυόμενες πατριαρχικές κοινωνίες πριν από 9,000 χρόνια περίπου την εξόριξαν στα σκοτεινά βάθη του συλλογικού ασυνείδητου.Αν ακολουθήσουμε τα μυθολογικά ίχνη αυτών των θεοτήτων πίσω στο παρελθόν, όχι μόνο θα ανακαλύψουμε πως υπήρξε μια μεγάλη αλλαγή της εικόνας του θηλυκού στο συλλογικό ασυνείδητο, αλλά θα καταλάβουμε και ποιά είναι η πηγή αυτού του υπόγειου ρεύματος ανησυχίας.
Η Λίλιθ πρωτοπαρουσιάζεται στη σουμεριανή μυθολογία πριν απο 5.000 χρόνια. Είναι η υπηρέτρια της Ινάννα, βασίλισσας του Ουρανού και η δουλειά της είναι να μαζεύει άντρες απο τους αγρούς για ιερές τελετές.Σε μία άλλη σουμεριανή ιστορία η Λίλιθ ζει στο ιερό δέντρο χουλούπου, το οποίο φύτεψε η Ινάννα στον ιερό της κήπο. Εκεί συνοδευόταν απο το φίδι που δεν μπορεί να γητευτεί,το άγριο πουλί Άντζου και τα μικρά του.Αυτά τα πλάσματα είναι τμήματα της αδάμαστης φύσης της Λίλιθ και κατέχουν γνώση που πρέπει να μεταφέρουν στην Ινάννα. Αλλά η Ινάννα δεν είναι έτοιμη να δεχτεί την γνώση και έτσι καλεί τον αδερφό της Γκιλγκαμές να κόψει το δέντρο. Το φίδι σκοτώνεται, το πουλί πετά μακριά με τα μικρά του και η Λίλιθ φεύγει για την ερημιά...
Στη Σουμερία, γύρω στην Τρίτη χιλιετηρίδα π.Χ., αναφέρεται ως Λιλ, πνεύμα του αγέρα αλλά και καταστροφικός άνεμος. Στους Σημίτες της Μεσοποταμίας κατονομάζεται σαφώς ως Λίλιθ. Αργότερα η ονομασία αυτή θα συνενωθεί με την εβραϊκή λέξη Layil (Λαγίλ), που σημαίνει νύχτα, και θ’ αποκτήσει τα οριστικά πλέον χαρακτηριστικά της. Γίνεται ο συγκεκριμένος προαναφερθείς θηλυκός δαίμονας της νύχτας, ο οποίος υποδουλώνει άντρες και γυναίκες που κοιμούνται μόνοι τους,τους προκαλεί σεξουαλικά όνειρα, νυχτερινούς οργασμούς και βασανιστικές ονειρώξεις. Στη Συρία, τον όγδοο αιώνα π.Χ. περίπου , η Λίλιθ, που εδώ ονομάζεται σούκουμπους –θηλυκός δαίμονας πάντα, το αρσενικό του ονομάζεται ίνκουμπους – ταυτίζεται με μια βρεφοκτόνο μάγισσα αποκτώντας και αυτό το χαρακτηριστικό.

Ο διαχωρισμός του ανδρόγυνου Αδάμ έγινε για να του δοθεί μία σύντροφος, γιατί η εμπειρία του από την ενστικτώδη συμπεριφορά των ζώων του Παραδείσου,δηλαδή τη συνεύρεση του καθενός με το ταίρι του, τον έκαναν να συνειδητοποιήσει τη μοναξιά του. Έτσι, ο θεός απέσπασε από τον Αδάμ το θηλυκό μέρος του για να του γίνει η σύντροφός του. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, και αφού είχε πραγματοποιηθεί ο διαχωρισμός, το ατελές προς ώρας πλάσμα Λίλιθ δέχτηκε την εωσφορική, δαιμονική επίδραση του Σατανά, με αποτέλεσμα τα όντα που γεννούσε στη συνέχεια η Λίλιθ, μετά την ένωσή της με τον Αδάμ, να είναι διαβολικά τερατόμορφα. Στο Ζοχάρ πάντα ο ραβίνος Συμεών δηλώνει:” Βρήκα γραμμένο σ’ ένα παλιό βιβλίο πως αυτό το θηλυκό δεν ήταν άλλο από την αρχική Λίλιθ που έμεινε μαζί του και συνέλαβε απ’ αυτόν”. (Ζοχάρ I, 34Β)
Στη συνέχεια, κάποια στιγμή η Λίλιθ εγκατέλειψε τον Αδάμ και κατέφυγε στις ερημιές της Ερυθράς Θάλασσας κι εκεί παντρεύτηκε με τον Διάβολο. Και τότε ο Ιεχωβά δημιούργησε, με τον γνωστό τρόπο, δηλαδή απ’ την πλευρά του Αδάμ, τη δεύτερη σύζυγο του, την υποτακτική Εύα. «Η Λίλιθ, για να εκδικηθεί την ανθρώπινη σύζυγο του Αδάμ, παρότρυνε την Εύα να δοκιμάσει τον απαγορευμένο καρπό και να συλλάβει τον Κάιν, αδερφό και φονιά του Άβελ», σημειώνει ο Μπόρχες. Ο θεός την τιμώρησε για την εξαπάτηση της αθώας Εύας κόβοντας τα πόδια του ερπετού, τη μορφή του οποίου είχε πάρει. Γι’ αυτό, κατά μία εκδοχή, η Λίλιθ δεν έχει χέρια και πόδια για περιπτύξεις και εναγκαλισμούς.

Η πιο διαδεδομένη παραλλαγή της είναι της γυναίκας με την υπνωτιστική ομορφιά, της οποίας όμως τα πόδια, παρόλο που είναι καλλίγραμμα, σκεπάζονται με πυκνές, σκληρές τρίχες, ιδιομορφία για την οποία ντρέπεται ιδιαιτέρως. Γι΄αυτό και δεν τα εκθέτει ποτέ σε κοινή θέα.Όταν, όμως, κάποιος άντρας τα δει κατά τύχη, είναι πλέον
πολύ αργά γι’ αυτόν.

Ο εβραϊκός μύθος της Λίλιθ παραπέμπει στον αρχαιοελληνικό μύθο του ανδρόγυνου.Επίσης δεν είναι και άσχετος με τον δαίμονα Άλην των Ελλήνων της Καππαδοκίας ή με τις πανάρχαιες εκείνες δοξασίες που θεωρούν γενικά ερμαφροδιτισμό ως πρώτη μορφή του ανθρώπου. Μεταγενέστερες ιουδαϊκές παραδόσεις ονομάζουν Λίλιν δαίμονες της νύχτας, πλάσματα αντίστοιχα με την ελληνική στρίγκλα, λάμια, μορμώ, Αελλώ και άλλα ανάλογα σκοτεινά μυθικά όντα.
ΠΗΓΗ http://alliapopsislade.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μας ενδιαφέρει η γνώμη σας!!!