Μυστικός κόσμος: Απόγονοι του Μ.Αλεξάνδρου

Οι Καλάς, είναι οι απόγονοι των στρατιωτών του Μ. Αλεξάνδρου, που επιβιώνουν με πολλές δυσκολίες στα βορειοδυτικά σύνορα του Πακιστάν, στον Ινδικό Καύκασο, σε τρεις δυσπρόσιτες κοιλάδες το BUMBORET, το RUMBUR και το BIRIR , σε υψόμετρο 2.500 μ.
Το κλίμα, στις καταπράσινες αυτές κοιλάδες είναι υγρό το καλοκαίρι, με αισθητή αλλαγή θερμοκρασίας στη διάρκεια της
ημέρας και ψυχρό το χειμώνα. Μάλιστα, από τον Οκτώβρη μέχρι το Μάρτη, τα χιόνια αποκλείουν, τα έτσι κι’ αλλιώς δύσβατα περάσματα.

Η γεωγραφική αυτή απομόνωση των Καλάς, συνέβαλε στη διάσωση του παραδοσιακού τρόπου ζωής, διατηρώντας μέχρι σήμερα, μετά από 2.300 χρόνια, πολλά στοιχεία του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Έχουν την πατρώα Ελληνική Θρησκεία. Κρατάνε προγονικές παραδόσεις, συνεχίζουν πατροπαράδοτα έθιμα και ακολουθούν συνήθειες από την εποχή ακόμα του Μεγάλου Βασιλιά «Ισκαντέρ».

Οι Καλάς, παρόλο που ζουν σ’ ένα καθόλου φιλικό αλλόφυλο περίγυρο (Ισλαμιστές, Βουδιστές, Ινδουιστές) όπου ιδιαίτερα οι Μουσουλμάνοι τους θεωρούν απίστους (Καφίρ) και προσπαθούν με απειλές, εκβιασμούς ή με δελεαστικές παροχές να τους εξισλαμίσουν, διατηρούν, στο ακέραιο, τη φυλετική τους ιδιαιτερότητα και σέβονται απόλυτα την καθαρότητα της φυλής τους, αφού η επιμιξία, με άλλες φυλές, είναι αδιανόητη. Η κάθε μία από τις τρεις Κοινότητες των Καλάς, συνολικού πληθυσμού 3.500 ψυχών, διοικείται από εκλεγμένο αρχηγό, ο οποίος μαζί με τους Ιερείς και 12 Συμβούλους συναποφασίζουν για τα κοινά.

Οι Καλάς έχουν πιο ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα σε σχέση με τη σκουρόχρωμη των Πακιστανών. Τα μαλλιά τους είναι συχνά ανοιχτόχρωμα, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν γαλανοπράσινα ή και καταγάλανα μάτια. Το ανάστημά τους είναι από κανονικό μέχρι ψηλό. Είναι όλοι τους ευθυτενείς και ευκίνητοι. Η ενδυμασία των ανδρών περιλαμβάνει ένα μακρύ μάλλινο ή λινό χιτώνα (Καμίς) και φοριέται πάνω από μακριά παντελόνια. Το καπέλο τους είναι η Μακεδονική «Καυσία». Οι γυναίκες ξεχωρίζουν για την ομορφιά τους, είναι περήφανες, ελεύθερες με έκδηλη κοινωνικότητα και ενεργό συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες της Κοινότητας. Ντύνονται με έναν ποδήρη μαύρο χιτώνα (Sangachs) κεντημένο με πολύχρωμα γεωμετρικά σχήματα στον ποδόγυρο, στις άκρες των μανικιών και το μπούστο. Στολίζονται με περιδέραια από χρωματιστές χάντρες, το πλήθος των οποίων υποδηλώνει το βαθμό της οικονομικής επιφάνειάς τους. Τα μαλλιά τους είναι χτενισμένα σε πέντε κοτσίδες όπου η βασική, στο κέντρο της κεφαλής, έχει πλεχτεί από νεαρής ηλικίας και δεν έχει κοπεί ποτέ. Στο κεφάλι φοράνε ένα ολοκέντητο καπέλο (Σουσούτ), που θυμίζει Ελληνική περικεφαλαία.

Λέγεται, πως ο Μ. Αλέξανδρος, την παραμονή κάποιας μάχης, εξέφρασε στους επιτελείς του, τις επιφυλάξεις τους, για την επιτυχή έκβασή της. Τελικά η μάχη κερδίθηκε, χάρη σε απρόβλεπτη πολεμική επέμβαση των γυναικών. Ικανοποιημένος ο Αλέξανδρος, αποφάσισε, να τιμήσει τις γυναίκες, για την αποτελεσματική βοήθειά τους. Κάλεσε γενική σύναξη των ανδρών του και μετά από εξιστόρηση της σημασίας της επέμβασης των γυναικών, τους ζήτησε να δώσουν τις περικεφαλαίες τους στις γυναίκες, που αποδείχτηκαν αξιότερες. Τότε, ένας Στρατηγός, έβγαλε την περικεφαλαία του και την φόρεσε στο κεφάλι της αρχηγού των γυναικών. Σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού καθιερώθηκε το «Σουσούτ», οι οποίες Νολησιανές δεν το αποχωρίζονται ούτε μια στιγμή της ημέρας, τιμώντας έτσι την τιμή που τους έκανε ο Μεγάλος Βασιλιάς (Ισκαντέρ).

Γενικά μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι οι τρόποι των Καλάς (ανδρών και γυναικών) έχουν μία Ελληνοπρέπεια. Με πολλή ευχαρίστηση εξυπηρετούν τον επισκέπτη, είναι ευγενείς και πρόθυμοι. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος καλωσορίσματος από τους Καλάς. Σε παίρνουν στην αγκαλιά τους, ακουμπώντας ελαφρά το στέρνο σου και φέρνοντας το χέρι στο μέρος της καρδιάς, με το συμβολισμό, να νιώσουν το καρδιοχτύπι σου και να το πάρουν να ακουμπιστεί με το δικό τους, προφέροντας συνάμα τον χαιρετισμό «Ισπάτα Μπάϊαρ» (σε φιλώ αδερφέ). Χαιρετώντας τη γυναίκα, που σε υποδέχεται, της φιλάς το χέρι και εκείνη το δικό σου, λέγοντάς της «Ισπάτα Μπάμπα» (σε φιλώ αδερφή), αντιχαιρετώντας λέγοντάς σου «Ισπάτα Μπάϊαρ» (σε φιλώ αδερφέ). Στο καθάριο βλέμμα των αδελφών μας Καλάς, διακρίνεις την ειλικρίνεια του λόγου τους και αισθάνεσαι την ανεπιτήδευτη αγάπη τους. Από εκείνη τη στιγμή είναι πρόθυμοι να σε φροντίσουν και έτοιμοι να σε δεχτούν στο φτωχικό τους. Και όταν κάποτε, το φέρει η συζήτηση, να ρωτήσεις πως βρέθηκαν σε αυτά τα μέρη, η χαρά τους γίνεται ολοφάνερη. Το πρόσωπό τους φωτίζεται από ένα πλατύ χαμόγελο και τα μάτια τους λαμπυρίζουν υγραμένα από συγκίνηση και περηφάνεια, για την ευκαιρία να μιλήσουν, για την προέλευση της φυλής τους με έναν Γιουνάνι (Έλληνα).

Η ιστορία γίνεται θρύλος και μοιάζει με παραμύθι. «Όταν, λένε, ο Μεγάλος Βασιλιάς «Ισκαντέρ» (Αλέξανδρος) έφυγε για νέες κατακτήσεις στην Ανατολή, άφησε εκεί πολλούς πολεμιστές του. Και τους είπε να τον περιμένουν να γυρίσει. Και μέχρι τότε να μην αλλάξουν τη θρησκεία τους, να εξακολουθούν να τηρούν τους γενικούς κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς και να σέβονται τις παραδόσεις» «Από τότε όμως, αν και έχουν περάσεις χιλιάδες χρόνια, συνεχίζουν με παράπονο, εμείς ακόμα περιμένουμε τον Ισκαντέρ να έρθει, για να μας γυρίσει στην πατρίδα, να βρούμε τα αδέρφια μας».

Ο φίλος ANIS UMAR (Όμπρος) δάσκαλος, που συνόδευσε μια μικρή ομάδα μαθητών του, στην Ελλάδα, είπε : «Στα μουσεία της Ελλάδας βρήκαμε τις ρίζες μας». Δείχνουν ιδιαίτερη φροντίδα για τους νέους και ηλικιωμένους. Φροντίζουν με αγάπη τους αρρώστους και είναι φιλόξενοι. Διακρίνονται για την ευστροφία του μυαλού τους, τη γρήγορη αντίληψη και παίρνουν σύντομα αποφάσεις. Οι δε οικογενειακοί τους δεσμοί είναι πολύ ισχυροί. Οι Καλάς, παρά τις κατά καιρούς διώξεις και αποδεκατισμό της φυλής τους, από διάφορους επιδρομείς (Μογγόλους, Κινέζους, Τατάρους, Πέρσες και Μουσουλμάνους), παραμένουν φιλειρηνικοί άνθρωποι και αμνησίκακοι. Είναι εύθυμοι τύποι και αγαπάνε τη μουσική, το τραγούδια και το χορό. Μάλιστα, το να είναι κανείς καλός χορευτής αποτελεί ιδιαίτερη τιμή, όπως ακριβώς, συνέβαινε και στην αρχαία Ελλάδα. Ο γιος π.χ. του Αχιλλέα, Πύρρος, δοξάστηκε επειδή χόρευε ωραία. Η γλώσσα των Καλάς, μόνον προφορική, είναι κράμα Ελληνικής, Σανσκριτικής και Περσικής, με επικρατέστερα ελληνικά στοιχεία, π.χ. Μαχεντόν (Μακεδών), Χαρίτας (χάριτες) Γιουνάν (Ίωνας), Ντίμο (Δήμο), Ίλα (Έλα), Ντία (Δία), Αφροντάϊν (Αφροδίτη), Ισπάτα (ασπάζομαι). Όλα τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο, μάλιστα αρκετά φοιτούν σε ανώτερες και ανώτατες Σχολές. Στην προσπάθεια αυτή βοηθιούνται κυρίως από Έλληνες ευγενείς πατριώτες, που καταβάλλουν, κάθε μήνα, τα έξοδα σπουδών τους. Οι ίδιοι αυτοί συμπατριώτες μας, έχουν ανεγείρει σχολικά κτίρια και έχουν κατασκευάσει διάφορα κοινωφελή έργα.