Οι παρενέργειες της τεχνολογικής προόδου...

Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο τα σύννεφα να «σκουραίνουν» τον αττικό ουρανό και το χειμώνα να πλησιάζει γοργά, η σκέψη τούτη τη φορά δεν επηρεάστηκε από την αλλαγή του καιρού, αλλά από το αλουμινένιο παράθυρο. Είναι αλήθεια πως απολαμβάνουμε πολλά προϊόντα της σύγχρονης οικοδομικής τεχνολογίας, σπάνια όμως σκεφτόμαστε το παρασκήνιο της παραγωγής τους. Αρκεί όμως ένα

δυσάρεστο περιστατικό για να μας υπενθυμίσει πως πολλές φορές η δική μας ευχαρίστηση αντανακλά δυσάρεστα στη φύση και κατ΄ επέκταση, λίγο αργότερα, ακόμη πιο δυσάρεστα στη δική μας προοπτική επιβίωσης μέσα σ΄ αυτή.

ΔιαρροήΗ οικολογική καταστροφή από τη διαρροή τοξικών λυμάτων πρόσφατα στην κοντινή Ουγγαρία, λυμάτων που προέρχονταν από ένα εργοστάσιο επεξεργασίας αλουμινίου και η μεγάλη πιθανότητα -που μάλλον αποφεύχθηκε- να δηλητηριαστεί ο Δούναβης από την κόκκινη θανατηφόρα λάσπη τους, φέρνει στο νου όλα αυτά που λίγο έλειψε να χαθούν, όλα αυτά που ζούσαν μέσα και γύρω από το ποτάμι, όλα αυτά που το θείο τοποθέτησε στο τεράστιο αρχέγονο παζλ του πλανήτη.

Και μπορεί ο Δούναβης να συνεχίζει πάνω στα κύματά του το γαλάζιο μελωδικό του ταξίδι, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο σε άλλες περιοχές της γης, όπου για διάφορους λόγους, πίσω απ΄ τους οποίους κυρίως βρίσκεται ο άνθρωπος, 1.000.000 είδη ζώων και φυτών θα εξαφανιστούν μέσα στα επόμενα 50 χρόνια.

Και όσο κι αν θα θέλαμε η Ελλάδα μας να καταλάμβανε ολάκερη την οικουμένη, δυστυχώς είμαστε απλά ένα μικρό της τμήμα, άμεσα συνυφασμένο με την παγκόσμια μοίρα, άμεσα επηρεαζόμενο από τις σκοτεινές επιρροές της λεγόμενης βιομηχανικής και τεχνολογικής προόδου, άμεσα λαβωμένο από τα βέλη ενός τόξου που οι ίδιοι βαστάμε?Έτσι, σύμφωνα με τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN) το 15%, ήτοι 171 είδη, από τα ελληνικά είδη ψαριών, ερπετών, αμφίβιων, πουλιών και θηλαστικών απειλούνται, αργά ή γρήγορα, με εξαφάνιση. Για να μην αναφερθούμε σ΄ εκείνα που έχουν ήδη χαθεί, όπως ο ταυροκαρχαρίας και ο τίγρης της Σάμου...

Η συρρίκνωση των βιοτόπων, ελέω κατασκευαστικών παρεμβάσεων, η ρύπανση του περιβάλλοντος ελέω βιομηχανικών αυθαιρεσιών στην επεξεργασία λυμάτων, το παράνομο κυνήγι ελέω έλλειψης παιδείας και κρατικής μέριμνας, η κλιματική αλλαγή ελέω της ανθρώπινης μεγαλομανίας, έχουν οδηγήσει στο χείλος της εξαφάνισης, μονάχα στη χώρα μας, είδη όπως οι καφέ αρκούδες, οι χελώνες καρέτα-καρέτα, τα δελφίνια, οι λύκοι, οι μαυρόγυπες, οι φώκιες μονάχους-μονάχους, τα κόκκινα ελάφια, τα αγριόγιδα, για να αναφερθούμε στα πιο «επιβλητικά», ως όμως και στο πιο ταπεινό ψαράκι, όπως η μένιδα του Ευρώτα.

ΥπεραλίευσηΚι αφού καταλήξαμε στο υγρό στοιχείο, δεν πρέπει να παραλείψουμε πως η υπεραλίευση μειώνει καθημερινά την παραγωγή του τόνου, του ροφού, του ξιφία, του λυθρινιού, του αστακού, της καραβίδας και τόσων άλλων ψαριών που σε λίγο θα συναντάμε σε «φυσικό» περιβάλλον μονάχα πίσω από τις γυάλινες προθήκες των πωλητηρίων κάποιων ιχθυοκαλλιεργειών.

Με εξαίρεση το κυνήγι, δεν βλέπω κάτι που μπορούμε ατομικά να κάνουμε, ώστε να αντιστραφεί αυτή η θλιβερή πραγματικότητα. Κακώς, αλλά προβλήματα τέτοιου είδους λύνονται συλλογικά, μέσω κρατικών ή υπέρ-κρατικών φορέων. Αρκεί, βέβαια, και όλοι εμείς να αντιμετωπίζουμε θετικά δράσεις που αυτοί αποφασίζουν και κινούνται με βάση τη λογική προς το συμφέρον ή καλύτερα στην επιμήκυνση της ζωής όλων αυτών των ειδών προς εξαφάνιση.

Και μιλάμε για λογική, διότι βρισκόμαστε στην Ελλάδα. Στη χώρα, που όπως κοιτάω έξω από το παράθυρο το σκοτείνιασμα του ουρανού και την επικείμενη θεία ζωοδότρα βροχή να έρχεται, σκέφτομαι κι εγώ -όπως όλοι μας- πως «ο καιρός χαλάει»...