Γίγαντες
Η τελευταία “γιγαντοποίηση” ανθρώπων συνέβη στα ιστορικά χρόνια.
Ο Antonio Pigafetta, χρονογράφος, και ένας από τους λίγους επιζήσαντες της αποστολής του Μαγγελάνου, έγραψε το 1520 για τους τότε κατοίκους της Παταγονίας:
«Μια ημέρα είδαμε ξαφνικά έναν γυμνό άντρα γιγαντιαίας διάπλασηςστην παραλία να τραγουδάει να χορεύει και να ρίχνει χώμα στο κεφάλι του. Ο ναύαρχος [δηλαδή ο Μαγγελάνος] έστειλε έναν από τους άντρες μας στον γίγαντα για να εκτελέσει τις ίδιες κινήσεις σαν δείγμα των ειρηνικών μας διαθέσεων. Αφού αυτό έγινε, ο άντρας οδήγησε τον γίγαντα σε ένα νησάκι όπου περίμενε ο ναύαρχος. Όταν ο γίγαντας βρέθηκε μπροστά στον ναύαρχο και σε μας έδειχνε να μας θαυμάζει πολύ και έκανε νοήματα με ένα δάχτυλο σηκωμένο ψηλά, πιστεύοντας ότι είχαμε έρθει από τον ουρανό. Ήταν τόσο ψηλός που εμείς φτάναμε μόνο μέχρι την μέση του και ήταν και καλοδεμένος»
Στα 1590 ο Anthonie Knivet υποστήριζε ότι είχε δει στην Παταγονία νεκρούς ανθρώπους μήκους 3.7 μέτρων.
Το 1619 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “East and West Indian Mirror” ένα σκίτσο (λεπτομέρεια πιο πανω) που έδειχνε Ολλανδούς ναυτικούς να περιεργάζονται τον τάφο ενός γίγαντα που ανασκάφηκε στην Νότιο Αμερική το έτος 1615.
Το 1767 εμφανίστηκε η παρακάτω εικόνα η οποία δείχνει έναν ναύτη να προσφέρει ένα κομμάτι ψωμί σε μια γυναίκα της Παταγονίας.
Η εικόνα αποτελούσε το εξώφυλλο του βιβλίου “A voyage round the World,in his majesty’s ship the Dolphin, commanded by the Hon. Comm. Byron”
Ο μύθος των γιγάντων της Παταγονίας έλαβε τέλος στα 1773, όταν δημοσιεύτηκε η επίσημη αναφορά του πλοιάρχου John Byron, ο οποίος συνάντησε τους Παταγόνες στον περίπλου της γης τον οποίο όντως πραγματοποίησε. Ανέφερε ότι ο ψηλότερους απ’ αυτούς είχε ύψος 1.98 μέτρα. (http://en.wikipedia. org/wiki/Patagon)
Οι Παταγόνες υπήρξαν, αλλά δεν ήταν γίγαντες.
Οι Γίγαντες επίσης υπήρξαν, αλλά ούτε κι εκείνοι ήταν γίγαντες.
Η αλήθεια για τους Γίγαντες θα αποκατασταθεί μόνον αν ανακαλύψουμε ποιοι ήταν εκείνοι των οποίων η σωματική ρώμη ήταν τέτοια που μετέτρεψε το όνομά τους σε επίθετο δηλωτικό όγκου και δύναμης.
.
Ένα εδάφιο στην Οδύσσεια αναφέρει ότι οι θεοί και οι άνθρωποι τρώνε μαζί καθισμένοι δίπλα-δίπλα, και ότι: «αν τύχει κανείς από μας να τους συναντήσει στο δρόμο (τους θεούς), δεν κρύβονται απ' αυτόν, γιατί είμαστε συγγενείς τους, όπως οι Κύκλωπες και οι άγριες φυλές των γιγάντων». (η 199)(Μετάφραση Παναγιώτης Γιαννακόπουλος, Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ)
Ο Όμηρος κάνει διάκριση μεταξύ των μυθικών Κυκλώπων και αυτών τωνάγριων φυλών των γιγάντων. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, στο τέταρτο βιβλίο της Ιστορικής Βιβλιοθήκης, γράφει για τα κατορθώματα του Ηρακλή:
Ο Διόδωρος θεωρεί ότι αυτές οι άγριες φυλές των Γιγάντων (γράφει ότι με τον αφανισμό των περισσοτέρων η περιοχή εξημερώθηκε -την χώραν εξημερώσαι) αποτελούνται από άντρες που διακρίνονταν για την σωματική τους ρώμη. Δεν αναφέρεται σε μυθικούς Γίγαντες. Εξάλλου, δεν σκότωνε μυθικούς Γίγαντες ο Ηρακλής
Σε ένα απόσπασμα από τα ‘Αργοναυτικά’ των διασωθέντων ορφικών κειμένων, το οποίο περιέχεται στους στίχους 500-528, η διάκριση μεταξύ των μυθικών Γιγάντων και των άγριων αυτών φυλών των Γιγάντων είναι ξεκάθαρη διότι γίνεται παραλληλισμός μεταξύ των δυο. Αφηγηματικά είναι μια στιγμή κατά την οποία, με την Αργώ αραγμένη στην παραλία, η μέρα φεύγει και το πλήρωμα αναπαύεται μετά από φαγοπότι:
Ο ισχυρός γιος του Δία είναι ο Ηρακλής! Στον ύμνο του Πρόκλου προς την Αθηνά υπάρχει η εξής φράση:
Οι Γίγαντες, μαζί με τους Τιτάνες, είναι τα όντα -μυθικά και μη- που πολέμησαν κατά των θεών και ηττήθηκαν. Ως ηττημένοι υπέστησαν την μοίρα των ηττημένων και χαρακτηρίστηκαν φαύλοι και άνομοι. Ως θεομάχοι δε, θεωρούνται ασεβείς και μισούνται από τους θεολάτρες ανθρώπους, οι οποίοι θεωρούν ήρωα τον Ηρακλή, τον φονιά τους.
O Όμηρος αναφέρει τον Ευρυμέδοντα «που βασίλευε παλιά στους περήφανους Γίγαντες, αλλά αυτός ο βασιλιάς αφάνισε τούτο τον ασεβή λαό και καταστράφηκε και ο ίδιος».(η,58)
Οι Τιτάνες αποτελούν στοιχείο μοναδικό -και ανεκτίμητο- της ελληνικής παράδοσης (στην ελληνική μυθολογία οι Τιτάνες είναι γεννήτορες θεών και ανθρώπων) ενώ οι Γίγαντες είναι γνωστοί από τις παραδόσεις των περισσοτέρων λαών, όπου κι εκεί επίσης εμφανίζονται με μυθική και μη υπόσταση.
Οι Ινδιάνοι Arikara, που κατοικούν στις πεδιάδες της Β. Αμερικής, λένε ότι:
Στην αρχή, ο μεγάλος ουράνιος αρχηγός, ο Νισάνου, έφτιαξε γίγαντες, αλλά αυτά τα πλάσματα δεν σέβονταν τον δημιουργό τους καικαταστράφηκαν από έναν μεγάλο κατακλυσμό"* (31/16)
* Σημειώστε την εξόντωση των γιγάντων δια του κατακλυσμού. Με τον ίδιο τρόπο καταστρέφονται στα Εβραϊκά κείμενα και σε όλους τους μύθους της Εγγύς Ανατολής. Σημειώστε επίσης ότι οι Ινδιάνοι ζούσαν αποκομμένοι από τους υπόλοιπους ανθρώπους για τουλάχιστον 15.000 χρόνια.
Οι μύθοι των Iroquois έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον εξ' αιτίας των περιγραφών που παρουσιάζουν ορισμένων ημι-ιστορικών ηρώων. Το αρχαιότερο υπόστρωμα των μύθων τους πραγματεύεται τις περιπέτειες της κύριας θεότητας, Hi'nun, του θεού των κεραυνών, ο οποίος μαζί με τον αδελφό του, Δυτικό Άνεμο, κατέβαλλαν και εξόντωσαν την παντοδύναμη φυλή των πετρογιγάντων.
Στην μυθολογία των Αζτέκων ό Μαύρος Τεζκατλιπόκα εξουσιάζει τον πρώτο κόσμο, τον ήλιο της γης, όπου ζει μια φυλή γιγάντων. Οι Γίγαντες αυτοί είναι τόσο δυνατοί ώστε ξεριζώνουν δέντρα με τα χέρια τους. (18/42)
Στους Μάγια, ο θεός των σεισμών και των βουνών, Caprakan, είναι γιος γιγάντων. (40/41)
"Quinametzim", ονόμαζαν οι αρχαίοι Μεξικάνοι τους γίγαντες που κατοικούσαν την γη σε ένα μακρινό παρελθόν και οι οποίοι πολεμούσαν εναντίον των ανθρώπων. (40/150)
Γιά τους ιθαγενείς της Αυστραλίας υπήρξε μια εποχή ονείρου, “Dreamtime”, ο Ονειροχρόνος, κατά την οποία οι πρόγονοί τους έκαναν περιπάτους δημιουργώντας ανθρώπους και ιερές τοποθεσίες. Για κείνους δεν υπάρχει δημιουργία, υπάρχει "ονείρεμα", το οποίο πραγματοποιείται από μια δύναμη συνήθως αρσενικού γένους. Για την φυλή Kakadu η εν λόγω δύναμη είναι θηλυκού γένους, η Μεγάλη Μητέρα Ιμπερομπέρα. Θεούς δεν αναφέρουν, υπάρχει όμως στον μύθο τους ένας Γίγαντας.
Στην Ινδική παράδοση οι Γίγαντες παρουσιάζονται με κάπως μυθική υπόσταση ενώ στην Ιαπωνική είναι απλώς οι Άγριοι Κάμι, σε αντιπαράθεση προς τους Ουράνιους Κάμι και τους Γήινους Κάμι.
…όλοι όσους είδαμε εκεί είναι πανύψηλοι, και είδαμε και τους γίγαντες εκεί, τους γιους του Ανάκ από την γενιά των γιγάντων εμείς φαινόμασταν μπροστά τους σαν ακρίδες, και σαν τέτοιους μας έβλεπαν κι εκείνοι. (Αρ 13:33-34)
Όταν οι αναφορές είναι απαλλαγμένες από υπερβολές περιγράφουν ανθρώπους φυσιολογικούς, λίγο πιο ψηλούς ή πιο δυνατούς από τους περιγράφοντες. Όταν, αντιθέτως, οι αναφορές στηρίζονται στην υπερβολή οδηγούν στην δημιουργία γιγάντων μυθικών.
Η λέξη “γίγας” στην Παλαιά Διαθήκη είναι η Νephil, η οποία αναλύεται από τον Σπύρο Ζωντιάτη (Sriros Zodhiates), εκδότη του βιβλίου "TheHebrew-Greek Key Study Bible", ως εξής:
Νephil: Αυτό το αρσενικού γένους ουσιαστικό προέρχεται από την ρίζα Νāphal (Nāphal σημαίνει πέφτω. Από το πέφτω με ένα απλό πέσιμο μέχρι πέφτω στην μάχη ή πέφτω στα χέρια κάποιου ή πέφτω από το χέρι κάποιου.) Nephil σημαίνει καταπιεστής, τύραννος, γίγαντας. Εμφανίζεται τρεις φορές στην Παλαιά Διαθήκη. (Γεν. 6:4, και Αρ. 13:33 δις). Επειδή η ετυμολογία είναι αβέβαιη υπάρχει μεγάλος προβληματισμός μεταξύ ευυπόληπτων λογίων αναφορικά με την φύση αυτών των ατόμων. Έως ότου προκύψουν περισσότερα στοιχεία ίσως θα ήταν συνετό οι μεταφράσεις να ακολουθήσουν το παράδειγμα των RSV και NIV και να αποδίδουν την λέξη ως "Νεφιλίμ" (η λέξη Nephil στον πληθυντικό). (Σελίδα 1637)
Λένε μάλιστα (οι Αιγύπτιοι) πως οι Έλληνες έχουν γενικά την τάση να θεωρούν δικούς τους τους πιο επιφανείς ήρωες και θεούς και το ίδιο κάνουν και οι αποικίες τους. Ο Ηρακλής, για παράδειγμα, είναι Αιγυπτιακής καταγωγής και χάρη στην ανδρεία του τριγύρισε μεγάλο μέρος του κόσμου κι έστησε την στήλη στη Λιβύη (Οι στήλες του Ηρακλή) τις αποδείξεις γι' αυτό παίρνουν οι Αιγύπτιοι από τους ίδιους τους Έλληνες. Δεδομένου πως όλοι συμφωνούν ότι ο Ηρακλής πολέμησε τους γίγαντες στο πλευρό των Ολύμπιων θεών, ισχυρίζονται πως δεν συμβιβάζεται χρονικά η ύπαρξη των γιγάντων με την εποχή που λένε οι Έλληνες ότι γεννήθηκε ο Ηρακλής, μια γενιά, δηλαδή, πριν τα Τρωικά, αλλά μάλλον, όπως λένε με την εποχή της γέννησης του ανθρώπινου γένους, διότι οι Αιγύπτιοι μετρούν από εκείνη την εποχή μέχρι τις μέρες μας πάνω από δέκα χιλιάδες χρόνια, ενώ από τον Τρωικό πόλεμο λιγότερα από χίλια διακόσια χρόνια. Ομοίως, το ρόπαλο και η λεοντή αρμόζουν στον παλαιό Ηρακλή, επειδή εκείνον τον καιρό δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί τα όπλα ... (Α 24 1-2) (Μετάφραση Φιλολογική Ομάδα Εκδόσεων ΚΑΚΤΟΣ)
Μια πρόχειρη ματιά σε οποιοδήποτε βιβλίο παλαιοανθρωπολογίας θα δείξει ότι το παραπάνω συμπέρασμα έχει πολλές πιθανότητες να είναι σωστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μας ενδιαφέρει η γνώμη σας!!!